Kościół klasztorny z pozostałościami muru klasztornego

Zabytki

Opis obiektu

Kościół klasztorny z jego strzelistą, wysoką wieżą dzwonniczą jest jednym z najbardziej dominujących punktów panoramy miasta Guben. Jest to neogotycki ceglany budynek, postawiony na miejscu dawnego klasztoru benedyktynów.

Pod względem kształtu i użytego materiału świątynia ta jest typową budowlą sakralną tamtych czasów: jej trójnawowy halowy korpus zaakcentowano od strony znajdującego się od południa wejścia emporą oraz niską dobudówką łączącą kościół z zakrystią. Dwuskrzydłowe drewniane drzwi, domknięte zostały od góry świetlikami oraz jednolitym łukowym portalem. Po obu stronach wejścia widoczne są dwie kolumnamy uwięzłe, będące jednymi z wielu elementów podstawy pięciokondygnacyjnej, ceglanej wieży dzwonniczej, domkniętej długim, ośmiobocznym dachem zwieńczonum krzyżem. Od strony wschodniej oraz zachodniej, mniej więcej w połowie wysokości wieży, umieszczono zegar mechaniczny. Strona północna kościoła zakończona została schodkowym szczytem, wciętym w korpus świątym tuż nad ołtarzem. Wewnątrz znajduje się ołtarz z II połowy XX wieku, organy zbudowane przez Aleksandra Schurke w latach 50. XX wieku, tablica pamiątkowa z piaskowca poległych w I wojnie światowej oraz wielobarwne witraże autorstwa Helge Warme. Obok kościoła znajdują się pozostałości średniowiecznych murów należących do znajdującego się tu przez wiele stuleci, nieistniejącego już klasztoru benedyktynów.

Historia obiektu

Historia kościoła sięga XII wieku, kiedy to cesarz Barbarossa wybudował w tym miejscu klasztor benedyktynów. Zespół klasztorny wraz z kościołem i przedmieściem klasztornym (niem. Klostervorstadt) spłonął doszczętnie po napadzie husytów w 1429 roku. Krótko później został odbudowany. Od 1562 roku w klasztorze działała warzelnia soli, a działająca tu świątynia pełniła funkcję kościoła parafialnego. Aż do XIX wieku nabożeństwa odprawiano w języku łużyckim. Na początku XIX wieku stary i dość zaniedbany już kościół nie był w stanie pomieścić ciągle rosnącej liczby wiernych. Wtedy też podjęto decyzję o zburzeniu świątyni i zastąpieniu jej dużym kościołem klasztornym. Dokonano tego według projektu studenta Schunkela Emila Karla Aleksandra Flaminiusa, integrując pozostałości ściany fundamentowej nowego budynku ze ścianami chóru poprzedniej budowli.

W przeciwieństwie do kościoła farnego, świątynia nie uległa większym zniszczeniom podczas drugiej wojny światowej, zostając rok po jej zakończeniu ponownie oddaną do użytku. Remont w 1965 roku umożliwił stworzenie przestrzeni na koncerty w obszarze prezbiterium. Kościół klasztorny po raz ostatni odrestaurowano w latach 90. XX wieku.