Rzeźba drewniana Złoty Skarb z Witaszkowa

Dziela sztuki

Rze?ba drewniana Z?oty Skarb z Witaszkowa

Opis obiektu

Rzeźba przedstawia odwzorowanie amuletu w formie ryby, ozdobionego scytyjskimi motywami figurowymi, związanymi z kultem źródła wody. W ich skład wchodzą: jeleń, barany, świnia, lew, lwica, sokół, ryby, syrena oraz elementy geometryzujące oczy i część petw figury bazowej, pokrytej łuskami.

Obiekt wraz z trójjęzyczną tablicą informacyjną znajduje się we wschodniej częsci centrum Wyspy Teatralnej, tuż przy głównym ciągu pieszo-rowerowym.

Historia obiektu

Stylizacją projektu zajął się w 2009 roku Waldemar Pawlikowski, kierownik galerii „Ratusz”. W pracy nad samą rzeźbą zajął się artysta Julian Zapłański - w pracach pomagali również Zbigniew Kaczanowski i Bogdan Fajdak, pracownicy urzędu miejskiego w Gubinie.

Sam Złoty Skarb z Witaszkowa (niem. Vettersfelde) znalazł August Lauschke na uprawianym przez niego polu pomiędzy 5. a 7. października 1882 roku. Po odkryciu znaleziska przekazał jego znaczną część właścicielowi majątku witaszkowskiego Księciu Heinrichowi, który skonfiskując go, zorganizował jego sprzedaż w berlińskim antykwariacie Muzeum Królewskiego w Berlinie. Po jego pełnej inwentaryzacji wykonanej przez Ernsta Curtiusa w 22.01.1883 roku, Lauschkiemu przekazano pełną rekompensatę za znaleziony skarb w wysokości czyli 6.000,00 marek. Część skarbu zaginęła, będąc prawdopodobnie rozdaną między mieszkańców.

Dzięki pracy profesora gubeńskiego gimnazjum Hugo Jentscha i Edwardowa Krause zostały sporządzone szkice i opisy większości znaleziska, dokumentujące ich wygląd. Obecnie skar znajduje się w berlińskim muzeum.

Informacja o artyście/artystce

Twórcą Złotej Ryby/Złotego Skarbu, jak i nieistniejącej już rzeźby Światowida jest pochodzący z Wrocławia rzeźbiarz Julian Zapłatyński, mieszkaniec Kosarzyna.

Recenzja artystyczna

Rzeźba ma zwartą, jednofiguralną postać wolnostojącą w proporcjach 1.5:4. Jest wykonana z drewna dębowego, zaimpregrowanego ciemnobrązową farbą, przytwierdzonego do trzyczęściowej, betonowej podstawy. Poprzez wkomponowanie obiektu w założenie parkowe w dominantą drzew, relacja rzeźby z otoczeniem jest naturalna i niewymuszona, skłaniająca do głębszej uwagi nad przestrzenią jak i samym obiektem.

Poprzez pośrednie zacienienie dopiero po chwili dostrzec można wyłaniającą się strukturzę rzeźby, ukazującą scytyjskie motywy figuralne, w którego skład wchodzą jeleń, barany, świnia, lew, lwica, sokół, ryby, syrena oraz elementy geometryzujące oczy i część petw figury bazowej, pokrytej łuskami. Rzeźbę należy oglądać od strony ściezki pieszo-rowerowej.