Opis obiektu
Willa jest dwukondygnacyjnym, tynkowanym budynkiem w kształcie litery L, domkniętym berlińskim dachem. Elewacja głównego budynku od strony ulicy ustrukturyzowana została w pionie za pomocą ciosanych, prostkątnych paneli, a w poziomie za pomocą gzymsów pasowych i parapetowych. Siedmioosiowa pierzeja uliczna jest bogato zdobiona: po lewej widoczny jest dwuosiowy ryzalit narożny kryjący za sobą frontową klatkę schodową i boczne wejście. Nad rozbudowanym, wspartym na konsolach gzymsie okapowym znajduje się lukarna z trójkątnym szczytem i dwoma łukowymi oknami.
Lekko cofnięta, czteroosiowa bryła główna znajduje się pośrodku elewacji. Okna na piętrze zostały wykończone trójkątnym szczytem.
W prawej części budynku, wyraźnie cofniętej, znajduje się główne wejście z podwójnymi drzwiami i świetlikiem, który przez flankowanyme kolumny przypomina nieco portyk. Lewy filar głównego wejścia oraz poziomy baldachim, nad którym znajduje się wykusz zdobią dwa stiukowe oczy wołowe. Ozdobione girlandami woły i wykusze znajdują się również po zachodniej stronie posiadłości – tam też dojrzeć można okna zespolone, a na parterze lustra okienne domknięte tralkami. Skrzydło boczne oraz tylna strona dziedzińca pozbawione są lukarn, łamiąc rytm dachu.
Strefa wejściowa wewnątrz budynku została wykończona w reprezentacyjnym stytu: podziwiać tu można sklepienie krzyżowe, marmurowe okładziny ścian i balustrad, kolorowe witraże oraz szerokie, przestronne schody prowadzące na pierwsze piętro.
Historia obiektu
Gubeński przedściębiorca Otto H. Schultze po przejęciu części majątku od Kolei Dolnośląsko-Marchijskich (niem. Niederschlesisch-Märkische Eisenbahn-Gesellschaft) w 1881 roku zadecydował zbudować dla siebie reprezentaczjną willę, mającą odzwierciedlać prym jego prosperity. Jako mistrz budowlany zaprojektował oraz kierował pracami nad stojącą rpzy Alte Post Str. 32 willi, którą ukończył w 1882 roku.
Od 1897 rnieruchomość należała do Bertholda Lissnera, żydowskiego fabrykanta kapeluszy, który ze względu na narastające nastroje antysemickie zmuszony został do sprzedaży swojego majątku w 1938 roku. Po zakończeniu II wojny światowej, około roku 1947 obiekt kupił fabrykant sukna Albert Richter. W czasach NRD willa należała do Socjalistycznej Partii Jedności Niemiec. Po zjednoczeniu Niemiec budynek służył krótko jako urząd pracy, aby potem przez długi czas stać pustym. W 2004 roku willa została sprzedana prywatnemu inwestorowi. Obecnie mieści m.in. do dostawcy usług technologii eventowych, nieARTich.